Ok eski bir av ve savaş silahıdır. Bugün ancak bir spor aracı olarak kullanılıyor. Kamıştan ya da başka bir ağaçtan yapılmış bir ucu sivri, düzgün, kısa bir değnektir. Yayla atılır.
Silah olarak kullanılan okların sert ağaçtan yapılanları tercih edilirdi. Bazı okların ucuna “temüren” (temren) ya da “peykan” denilen sivri demir takılırdı ki bu okun havada baş tarafı ileride uçmasını çarptığı yere de daha derin girmesini sağlardı. Okun gerisine kuş tüyleri takılırdı ki bu da okun havada düzgün uçmasını kolaylaştırırdı. Buna “yelek” denirdi. Bugün oku hala silah olarak kullanan Güney Amerika yerlileri bazı Afrika kabileleri halkı oklarının ucuna “kürar” gibi ansızın tesir eden zehirler sürerler.
Ok tek başına hiçbir işe yaramaz. “Yay” denilen ikinci bir parçayla tamamlanır. Yay kıvrık ve esnek bir cisimdir. Arasına bağlı ip gerilerek ok hızla fırlatılır. Çok eski zamanlarda manda boynuzları uzunlamasına dilim şeklinde kesilir esnekliğinden faydalanılarak yay yapılırdı. Sonraları çeşitli ağaçlardan ve daha başka maddelerden de yay yapılmıştır.
Türkler arasında kullanılan savaş yayları yedi parçadan meydana gelirdi. Bu yayın uçlarına gayet sert, sıkı bir kiriş bağlanırdı. Kiriş çoğu defa bükülerek kurutulmuş hayvan barsaklarından meydana gelirdi. Kirişin kolay kopmaması katı ve sıkı olması gerekti ki oku çok uzaklara fırlatabilsin. Her okçunun kolay kolay geremediği sert kirişler yapılmıştı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder